Subscribe

Cum sociis natoque penatibus et magnis
[contact-form-7 id="1210" html_class="cf7_custom_style_1"]

Subscribe elementum semper nisi. Aenean vulputate eleifend tellus. Aenean leo ligula, porttitor eu, consequat vitae eleifend ac, enim. Aenean vulputate eleifend tellus.

[contact-form-7 id="984" html_class="cf7_custom_style_1"]

Subscribe elementum semper nisi. Aenean vulputate eleifend tellus. Aenean leo ligula, porttitor eu, consequat vitae eleifend ac, enim. Aenean vulputate eleifend tellus.

[contact-form-7 id="984" html_class="cf7_custom_style_1"]

Storytelling

Two short story samples

Creative writing, scenarios, future visions … regardless of terminology, it appears that storytelling as a design technique is here to stay. Clearly designers have many ways to tell a story visually, yet I feel it helps to have an evocative written story as the foundation. As the challenges that designers are asked to help solve are increasingly systemic and complex, I consider storytelling to be a highly powerful tool to cut through this complexity. I particularly enjoy the short story format to describe user and context and to set the mood. By trading one’s developer’s hat for a writer’s hat, it becomes easier to focus on the lived experience and communicate both challenges and solutions in a more palatable format.

Here you find two samples of my writing, one in Dutch, one in English. The first story, Zeeland 2050 | Zijn Laatste Wens, is one of three stories which I wrote for a project by the Dutch Ministry of Infrastructure and Water Management which explored scenarios for the Netherlands in 2050. I chose a calm, melancholic tone of voice to try and capture the personal and cultural loss that could result from climate change. As this story was a personal favourite, I felt a little sad when did not make the final selection. Perhaps it was a little too bleak, a little too unsettling?

The second one, Reclocked, is more cyberpunkish and was written as part of a patent ideation exercise on autonomous imaging techniques for Philips. It toys with concepts such as public health booths, autonomous check-ups, virtual twins and trusted data.

Zeeland 2050 | Zijn Laatste Wens

original mid 2020, re-written 2022
text © Tom Djajadiningrat
illustrations © Ineke Neutelings

Het slurpende geluid van de oogstmachines reikt ver over het water. Ondanks de afstand zijn ze met hun fel oranje plaatwerk goed zichtbaar op het eindeloze, blauwgroene oppervlak. Heen en weer zwaaiend grazen ze het zeewier weg. Vanaf het achterdek van de Zeelandia kijkt Krijn aandachtig toe hoe de zeewierbalen in een gereed liggend vriesschip verdwijnen. Zijn kin komt net boven de reling uit. ‘Kijk oma, net robotzwanen!’

Door haar tranen heen moet ze toch lachen. ‘Ja, Krijn, ze zijn lekker zeewier aan het smikkelen.’

Hij trekt haar aan haar rok. ‘Oma Luna, gaan we weer bij Katwijkeroog aanmeren? Of bij Scheveningerplaat? Alsjeblieft!?’

Ze trekt hem stevig tegen zich aan. ‘Een andere keer, lieverd. De Nieuwe Wadden… dat is echt een heel andere kant op. Vandaag…’ Haar stem stokt. ‘Vandaag brengen we je overgrootvader weg, weet je nog?’

illustration © Ineke Neutelings

Eenmaal op het Haringvliet, zet de Zeelandia koers naar het zuidwesten. Krijn moet zijn ogen tot spleetjes knijpen om te kunnen zien hoe het hagelwitte zeil uitrolt, zo fel is de zon. Strak aan de wind varen ze door de recreatiegeul die de uitgestrekte plantages doorsnijdt. Hij schudt een plakkerige sliert haar van zijn voorhoofd.

‘Zeewier is stom.’

Casper kijkt fronsend op. ‘Hoezo dat dan?’

‘Nou, gewoon, opa. Het is saaaaiiii.’

‘Er wordt anders veel geld mee verdiend, Krijn. Zeeland heeft nog nooit zoveel geld opgeleverd. En papa en mama zeiden dat je het leuk zou vinden, een dagtochtje op de boot.’

‘Ik vind het toch saai. Er is hier niks anders dan water en wier. De Nieuwe Wadden zijn veel leuker. Moet ik echt mijn lange broek aanhouden? Het is veel te heet voor een lange broek.’

‘Op de terugweg, oké?’

‘Laat hem nou maar, Luna, hij slaapt eindelijk, dadelijk maak je hem nog wakker.’ Casper hoort zelf de ergernis doorklinken in zijn stem. Even bekruipt hem een gevoel van schaamte. Het is geen dag om te kibbelen.

Luna trekt de luifel nog iets verder uit om Krijn uit de zon te houden.

illustration © Ineke Neutelings

Aan de horizon piepen tientallen witte blokjes net boven het schuimende water uit. Uit ieder blokje priemen twee pijpjes. Een aantal van de blokjes ligt scheef. Sommige pijpjes zijn geknakt.

‘Wist je dat papa heeft meegewerkt aan de afbouw van de Oosterscheldekering? Hij was een jaar of twintig. In de tijd dat hij er werkte, zijn er drie mannen omgekomen op de bouwplaats. Eén van hen was zijn biljartmaatje. Hij kon er nog steeds niet over praten. Door en door Zeeuws, hè? Gewoon doorbikkelen.’ Ze snikt.

Casper slaat zijn arm om haar heen. Hij zoekt naar woorden, naar troost. Cijfers liggen hem beter dan gevoelens. ‘Dit trieste schouwspel is je vader tenminste bespaard gebleven. Je zou haast blij zijn dat hij de laatste jaren de kluts kwijt was. Hoeveel is eigenlijk acht miljard gulden gedeeld door 65 jaar?’

Krijn geeuwt. De boot ligt stil. Als hij overeind komt, ziet hij tientallen rode puntdaken en een kerktoren boven het water uitsteken. Rond de toren zijn drie boten afgemeerd.

Oma reikt hem haar hand. ‘Kom je ook kijken, Krijn?’

illustration © Ineke Neutelings

Hij nestelt zich tussen zijn grootouders aan de reling. Een lichte bries streelt troostend hun rug. Met zijn drieën turen ze in het water. De golvende lijnen van een wit kozijn en een groene voordeur zijn vaag zichtbaar in de scheve voorgevel.

‘Precies zoals hij het beschreef,’ zegt Luna, gemaakt opgewekt.

‘Zit jouw papa echt in deze pot?’ Krijn kijkt verbaasd in de urn die Luna hem voorhoudt.

‘Strooi maar,’ zegt ze glimlachend. ‘En denk maar aan iets leuks dat je met hem gedaan hebt.’

Reclocked

early 2019
© Tom Djajadiningrat

As she settles down, the chaise longue wraps gently around her. She feels the chair probe her body—accurately, carefully, almost tenderly—as the sensors move into place. Her anxiety should not get the better of her. Getting this annual health snapshot rejected on emotional grounds, that would be truly ironic. She inhales deeply, forcing her breathing pattern by counting in her head. She must focus. In, two, three, four, hold, two, out, two, three, four, five, six, pause, two… In, two, three… It is now almost an hour ago since she swallowed it. It was a little bit big but she managed. Vaguely she remembers the childhood feeling of hastily gobbling down food, wanting to go out to play and not taking the time to chew properly. This feels somewhat similar, a lump in her chest. She is chuffed with herself: who would have thought it possible to home-engineer an ingestible resonator? By now it should be lingering close to her heart, before entering her small intestine. A four-hour time window in which the resonator—fingers crossed—pushes her virtual twin out of sync. Momentarily having a twin that is a year younger, could that really be done? Her hemodynamics, timestamped AD2112, roll up across the console as the booth acquires her data. A fly walks across the screen, moving erratically as light and dark rapidly alternate. She sees the light next to the camera switch off and as her history bar refreshes, dozens of beautiful ‘selfies’ stare back at her. She doesn’t need to count, she knows there are ninety-eight. Eighty of them look identical. Only on the eighteen face scans from her youth does she look different. In 2013, a face like any other newborn. As a toddler. The innocent face of a preteen. Adolescence. Then pre-selection for the Planner program. She just got lucky, a 0.5% chance. Rarer still to be picked by random selection the moment one turns eighteen. Like winning a jackpot with eighty-two years of social advantage, without even buying lottery ticket. She never was quite sure she really belonged though. To the intellectual elite. To the machine-educated. But she didn’t need to be coerced. There was no need. It was such a privilege; her parents so proud. Her entry to the Planner program now seems like a lifetime ago. It ís a lifetime ago. Here she is, nearly antique. Literally. She has almost fulfilled her purpose, her Planner training a thing from a distant past. Obsolete.

Only one selfie-slot in her timeline remains empty. The final slot. Her health snapshot starts building up as the sensor data pours in. But she is not paying attention to the outcome of her checkup. Her gaze is transfixed on her empty ETD* field. Does it take longer than last year, or is she imagining? She sighs with relief as the digits appear and start counting, too fast for her eyes to keep up. Upwards, upwards… let it stop at 100/2114. Then it jams. The screen oozes red as most of her selfies swap out for empty squares with question marks. Of her adult life, only five selfies remain. She watches in horror as the ETD field remains stuck on 23/2036. Her body tenses up at the very same time the chair pins her down sharply. A piercing sound fills the tiny booth. The mood lighting is gone instantly and the whole booth flashes epileptically with a cold, harsh light. The unmistakable signs of tampering being detected. She pees. She knows it should work with this type of booth. It must work. The booths in the suburbs are still first gen. She double-checked. Beneath their frozen beauty, Planners age too. And incontinence is one of those stubborn geriatric DNA blemishes that refuse to be stemcelled away. A human imperfection any autonomous booth must be able to deal with. It should force the booth into an emergency shutdown, with this firmware even during the tampering protocol. She feels the warmth trickle down along her thighs. For a lifetime nothing happens. She freaks out, about to yank off the sensors; then the chair finally lets go. Her chest is throbbing with pain as she hobbles away from the booth as quickly as she can. The dark mist absorbs her stooped silhouette. She will get it right, she still has a year.

 

*Estimated Time of Death